فناوری مجازی سازی (Virtualization) بر خلاف تصور افرادی که آن را یک فناوری نوین به حساب می آورند، مربوط به دهه ۷۰ میلادی یعنی نزدیک به ۴۰ سال پیش است. زمانی که شرکت آی بی ام (IBM) یکه تاز عرصه محاسبات دیجیتالی و رایانه ها بود. در واقع سیستم عاملهای موجود دهه ۶۰ و ۷۰ میلادی اساساٌ بر پایه اشتراک منابع سخت افزاری یا همان مجازی سازی کار می کردند و اصولاً بدلیل گرانی منابعی نظیر حافظه، دیسک، پردازنده مرکزی و سایر ملحقات آن امکان بهره برداری غیر اشتراکی بسیار پر هزینه بود. بعد از ظهور نسل جدید رایانه ها و سرویس دهنده های غیر Mainframe که دارای توان کارکرد بالا و قیمت پایین بودند، رویکرد قبلی سیستم عاملها در استفاده اشتراکی منابع به تدریج کمرنگ شد و استفاده از سرویس دهنده های کوچک و متوسط بدون دغدغه از صرف هزینه های گزاف سخت افزاری فراگیر شد. همچنین با رشد سرویسهای نرم افزاری جدید در شبکه‌ها، و بر آورده شدن نیاز هرکدام از این سرویسها با استفاده از سخت‌افزار و منابع سیستم‌عامل اختصاصی، راهبرد جدیدی به شکل “یک سرویس دهنده برای هر سرویس شبکه” به وجود آمد که این رویکرد کماکان در بسیاری از شبکه ها مورد استفاده قرار دارد اما این راهبرد جدید یک اشکال دارد و آن هم این است که بر طبق آمار در تعداد کثیری از سرویس دهنده ها، میزان استفاده از منابع به کمتر از ۲۰% محدود است. این رویه باعث بالا رفتن هزینه و مصرف انرژی و در عین حال کاهش بهره‌وری سخت افزار می‌گردد. در نتیجه دوباره مسئله صرفه جویی و مدیریت منابع در راهبرد جدید مورد توجه قرار گرفت. منتهی این بار تنها IBM جلودار نبود و شرکتها و موسسات تحقیقاتی بسیاری وارد میدان شده بودند. کاهش هزینه ها، بالابردن بهره‌وری سخت افزار و مدیریت آسانتر و کارآمدتر سرویس دهنده ها اهدافی هستند که مدیران و متخصصان شبکه را به سمت قرار دادن سرویسهای مختلف بر روی یک سخت‌افزار قدرتمند سوق داد. در راهبرد جدید، هدف، قراردادن سرویس‌های متنوع بر روی یک سخت افزار به صورت متمرکز و با هزینه کمتر بود تا از این طریق مدیریتی آسانتر، کم هزینه‌تر ، فرایندهای نگهداری و پشتیبان‌گیری راحتتر، دسترسی و قابلیت اعتماد بالاتر فراهم گردد.